Trasa na Pico de las Nieves to jedna z najbardziej epickich kolarskich przygód na Gran Canarii. Liczy 115 km i 2850 m przewyższenia, a jej kulminacją jest zdobycie najwyższego punktu wyspy – Pico de las Nieves (1949 m n.p.m.). Wspinaczka na szczyt to 44 km podjazdu, podzielonego na pięć głównych segmentów, rozdzielonych krótkimi zjazdami i płaskimi odcinkami, które pozwalają złapać oddech.

Trasa prowadzi przez urokliwe miejscowości, takie jak Fagata, San Bartolomé i Ayacata – znane z klimatycznych knajpek, gdzie można uzupełnić bidon i energię. Początkowe kilometry oferują widoki na wydmy Maspalomas, później krajobraz przechodzi w surowe skały i lasy piniowe, które towarzyszą aż do samego szczytu. Na górze czeka widok zapierający dech – panorama południa wyspy i Teide na Teneryfie.

Zjazd w stronę Telde to nagroda za wysiłek – techniczny, ale płynny, prowadzący przez górskie zbocza z widokiem na ocean. W końcówce czeka kilka rolling hillsów i szybki powrót do Maspalomas – już po płaskim i zwykle z wiatrem w plecy. To klasyka Gran Canarii – wymagająca, ale dająca satysfakcję, którą trudno zapomnieć.

Wyjazd zaczynamy płaskim odcinkiem wzdłuż wybrzeża – 18 km główną drogą, najpewniej pod wiatr. W Aguimes zaczyna się zasadniczy podjazd – wąwóz Guayadeque wita nas 9-kilometrową wspinaczką o średnim nachyleniu 7,5%, z finałem sięgającym 10%.

To jedno z najbardziej malowniczych miejsc na wyspie: strome zbocza, bujna zieleń i jaskinie wykute w skałach przez rdzennych mieszkańców – Guanczów. Na szczycie czeka nagroda: odpoczynek w restauracji w grocie, która łączy lokalną historię z niepowtarzalnym klimatem.

Po przerwie szybki zjazd tą samą drogą i dalej hopki w stronę El Doctoral, skąd wracamy do Maspalomas trasą wzdłuż wybrzeża.

Trasa z Maspalomas do Taurito to idealna opcja na luźniejszy dzień – 65 kilometrów przyjemnej jazdy z około 900 metrami przewyższenia i pełnym pakietem widoków na południowe wybrzeże Gran Canarii. Regeneracyjna, ale nie nudna – idealna, by kręcić i chłonąć klimat wyspy.

Startujemy z Maspalomas i płyniemy wzdłuż oceanu – przez Playa del Inglés, San Agustín, aż do Arguineguín. Szosa GC-500 prowadzi nas przez łagodne zakręty i balkony z widokiem na Atlantyk – to jazda, podczas której ręka co chwilę ląduje na hamulcach, żeby zrobić zdjęcie.

Za Puerto Rico teren robi się ciekawszy – krótkie podjazdy, dynamiczne zjazdy, widokowe zakręty. W Taurito warto zrobić pauzę: kawa, plaża, może szybkie zanurzenie w oceanie. A potem? Powrót tą samą trasą – ale z zupełnie innym światłem i perspektywą.

Lekko, z przyjemnością, w rytmie kół i szumu fal.

Jedna z najbardziej wymagających tras na Gran Canarii, ze słynną Doliną Łez – najtrudniejszym podjazdem wyspy. Całość to ok. 114 km i 3360 m przewyższenia, a emocje zaczynają się tuż po starcie z Maspalomas.

Po pierwszych 30 km w lekko pagórkowatym terenie wjeżdżamy na Tauro Pass – 8,5 km (7,5%) krętej, malowniczej wspinaczki wśród suchych, skalistych krajobrazów. Kolejny etap to podjazd do San Nicolás (4,5 km, 5,5%), z widokiem na kolorowe skały Los Azulejos – jedno z najbardziej fotogenicznych miejsc na trasie.

Prawdziwa próba zaczyna się jednak w Dolinie Łez – 10 km o średnim nachyleniu 12%, miejscami sięgającym 25%. To ponad 1000 metrów w pionie, bezlitośnie stromo i w pełnym słońcu – podjazd, który testuje nie tylko nogi, ale i głowę.

Na górze czeka chwila oddechu i ponad 40-kilometrowy zjazd przez górskie doliny z widokami na ocean. Trasa legendarna, piękna i bezkompromisowa.

Po przerwie szybki zjazd tą samą drogą i dalej hopki w stronę El Doctoral, skąd wracamy do Maspalomas trasą wzdłuż wybrzeża.

To idealna trasa na dzień odpoczynku dla nóg – 42 km i niespełna 640 m przewyższenia, z łagodnym tempem, płynnym profilem i jednym dłuższym podjazdem, który można pokonać we własnym rytmie.

Startujemy z Maspalomas i po kilku kilometrach jazdy wybrzeżem odbijamy w głąb wyspy. Droga pnie się w stronę Ayagaures, ale to wspinaczka, która bardziej koi niż męczy. Na szczycie czeka szybka kawa z widokiem na zaporę wodną i wzgórza, a potem już tylko zjazd i lekka końcówka przez nadmorskie miasteczka.

Punktem trasy jest przelot przez okolice wydm Maspalomas – pustynne piaski spotykają się tu z Atlantykiem, tworząc niepowtarzalny krajobraz, który przypomina bardziej Maroko niż Europę. To idealny moment na złapanie oddechu, kilka zdjęć i spokojny powrót do bazy.

Trasa przez środek wyspy z niezwykle zróżnicowanymi krajobrazami – od nadmorskich terenów Maspalomas, przez zielone wzgórza północnego wschodu, aż po surowe, wulkaniczne szczyty centralnej Gran Canarii.

Po starcie z Maspalomas kierujemy się na północ przez płaskie i lekko pagórkowate tereny. Za Telde zaczyna się właściwa wspinaczka – początkowo łagodna, przez Valsequillo i Las Vegas, a następnie coraz trudniejsza w stronę San Mateo. Otaczają nas tarasowe zbocza, gaje pomarańczowe i bujna roślinność północy. Chłodniejszy klimat tej części wyspy daje wytchnienie od południowego słońca.

Z San Mateo rozpoczyna się kluczowy podjazd do Cruz de Tejeda – długi, równy segment (6%) z coraz szerszymi widokami na północne wybrzeże. Cruz leży niemal w centrum wyspy i oferuje panoramę na wulkaniczne szczyty i Roque Nublo – ikonę Gran Canarii.

W stronę Ayacaty czeka nas uczta widoków: lasy piniowe, kręta droga i górska przestrzeń. Dalej przez San Bartolomé de Tirajana i kilka krótkich, ale treściwych podjazdów zbliżamy się do finału.

Zjazd przez Santa Lucía i Vecindario to szybka zmiana scenerii – krajobraz staje się bardziej pustynny. Końcówka w stronę Maspalomas to zwykle odcinek z wiatrem w plecy i dobrą okazją, by złapać rytm po wymagającym dniu.